اخلاص فرهنگی ۱

ویدئویی دیدم از یک استاد دانشگاه زبان شناسی که داشت نام رهبر انقلاب را تعبیر می کرد، از سید که مشخص است تبار ایشان به ائمه معصومین(ع) می رسد و می ماند خامنه ای که آن استاد دانشگاه داشت تأکید می کرد روی اینکه روستای خامنه/هخامنه نسبشان به هخامنشیان می خورده است، یعنی نسب مقام معظم رهبری می رسد به دو گروه شجاع و دلیر، یعنی مسلمان و ایرانی.

 

در مورد شهدای دفاع مقدس این روز ها و قبل از آن خیلی بین بچه های دانشگاه بحث بوده و هست، خیلی ها می گویند شهدا به خاطر خاکشان، به خاطر کشورشان رفته اند و نه به خاطر دین و حجاب و اینجور چیز ها، خیلی های دیگر می گویند شهدا به خاطر اسلام رفتند و به خاطر دینشان و نه به خاطر این چیزی که الان هست و برخی دیگر می گویند شهدا به خاطر انقلاب اسلامی رفتند؛ من قبلا ها که خبرنگار بودم توی خبرهایم می نوشتم برای ایران و اسلام، فکر می کردم اینطوری وحدت آفرین تر است تا بگویم برای ایرانِ اسلامی یا برای نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران. بر همین عقیده بودم که یک نفر یکی از خبر هایم را خواند و گفت چرا می گویی برای ایران و اسلام و نمی گویی برای انقلاب اسلامی، دلیلش را پرسیدم و دلیل هایی داشت شنیدنی، او درست می گفت اما باز هم مسئله این نبود، نظر شما چیست؟ ایران، اسلام ، هر دو ، یا هیچکدام؟

 

شاید به نظر برسد که نظر من این است که هر دو، اما نه، جواب من هیچکدام است، اگرچه "حب الوطن من الایمان" اما نه "حب الوطن کل ایمان" . این روز ها اهالی رسانه بر روی چیزی مانور می دهند به نام "وطن" یا "همه بر سر وطن متفق ایم" یا "وحدت ملی" ، به نظرم بر روی این مسائل ناسیونالیستی به اندازه ی همان "من الایمان" باید مانور داد، به اندازه ی بخشی از ایمان، ایران دوستی بخشی از ایمان است؛ اما تمام ایمان چیست؟

 

یک مرتبه فراتر از ایران ، می شود دین اسلام ، همانطور که حدیث داریم همه ی مردم یا برادر دینی تو هستند و یا در انسانیت با تو مشترک اند، پس هم دین تعداد بیشتری مخاطب در کنار ما ایستاده اند نسبت به هم وطن اما نه همه . 

 

شاید بگویید چه لزومی دارد همه یک جا بایستند ، یا اصلا بگویید که این کار شدنی نیست، اما محل اتکای من این روز ها بخش دوم این حدیث روحانی است،  یعنی آنجا که معصوم(ع) می فرماید در انسانیت با تو مشترک اند.

 

این روز ها رگ لالایی از رسانه های بیگانه شنیده و خوابیده انسانیت که در خیلی ها به خواب رفته بود در اثر حمله به وطن بیدار شده، این سرمایه اجتماعی ایجاد شده خیلی خوب است، اما روی صحبتم با فعالان فرهنگی و تبیین گران این روز ها است، مسئله ملت و مسئله ی مرز و مسئله خاک خیلی مهم است اما تمام تلاش و اتکایتان را روی این نگذارید. اسلام دینی فراتر از کشور ها و ملت ها و جنسیت ها است، اسلام دین امت ها است، من همیشه معتقد بودم امام راحل(ره) و شهدا نگاه امتی داشته اند، یعنی به خاطر خیر تک تک انسان ها و موجودات کره زمین خون پاک خود را تقدیم کردند ، تا زمینه ظهور حضرتش فراهم شود به برکت حضور نظام مقدس جمهوری اسلامی و شکل گرفتن گروه های دلبسته ی با تقوایِ مؤمن ِ پیشروِ عالم، در زیر خنکای شاخه های آن....

 

فکر می کنم حرفم را زده باشم تا حالا... می خواهم بگویم ایران دوستی اتفاقا مسئله مهمی است و دشمن بعد از زدن سنگر "هم دین دوستی" و سنگر "هم نوع دوستی" سعی داشت با جا انداختن جملاتی مانند "خاکی را که نتوانم ۵۰ مترش را بخرم دوست ندارم." بزند اما موفق نشد، این رگه ی ایمان و غیرت هنوز در انسان های ما بود اما فعالان فرهنگی به آن بسنده نکنند و سایر سنگر ها را هم باز سازی و باز آفرینی کنند چرا که صرف وطن دوستی ، این کشتیِ شکسته ی دنیا را به سر منزل نمی رساند. دلیل؟ سکوت جهان و البته گروهی از مردم ایران پیرامون شهادت مظلومانه ۵۴ هزار نفر از مردم غزه.....